W diagnostyce laboratoryjnej w 1990 roku zatrudnionych było około 20 tysięcy pracowników. Szczególną grupę stanowiły osoby legitymujące się wyższym wykształceniem. Środowisko diagnostów laboratoryjnych, w tym absolwenci Oddziałów Analityki Medycznej w różnych ośrodkach w całej Polsce, podjęli działania zmierzające do uznania zawodu diagnosty laboratoryjnego jako zawodu zaufania publicznego. Proces ten trwał blisko trzynaście lat i zakończył się uchwaleniem ustawy o diagnostyce laboratoryjnej w 2001 roku.
W opinii prawnej opracowanej przez Biuro Studiów i Ekspertyz Kancelarii Sejmu do ustawy o zawodzie diagnosty laboratoryjnego pokreślono istotną i stale rosnącą rolę, jaką odgrywa w wykonywaniu tego zawodu sfera etyki zawodowej. Dzisiejsza diagnostyka laboratoryjna, to nie tylko proste oznaczenie poziomu hemoglobiny we krwi, ale często trudne decyzje nie tyle na gruncie teoretycznym, ale też etycznym. Pojawiają się nowe rodzaje badań, takie jak badania genetyczne, czy z zakresu biologii molekularnej, przy których wykonywaniu i udostępnianiu wyników pojawiają się sprzeczności na płaszczyźnie etycznej. Również kontrola prawidłowości wykonywanych świadczeń jest najrzetelniejsza, kiedy wykonywana jest „wewnątrz” danej instytucji. Brak jednostki takiej jak samorząd utrudnia w znaczącym stopniu skodyfikowanie funkcjonujących wśród diagnostów reguł deontologicznych. Ponadto brak wewnętrznego organu sądownictwa uniemożliwia pociąganie do odpowiedzialności osób, które w swym postępowaniu nie kierują się w należytym stopniu kryteriami etycznymi. 9 kwietnia 1990 roku to znacząca data, bowiem w tym dniu rozpoczęły się szeroko zakrojone działania związane z tworzeniem samorządu.
W celu zapoznania się kartą historyczną ilustrującą powstawanie i kształtowanie się KIDL proszę kliknąć w zdjęcie.
